در این پژوهش میزان خود - استنادی در مقاله های منتشر شده در دو نشریه «فصلنامه کتاب» و «فصلنامه کتابداری و اطلاع رسانی» بین سال های 1382 تا 1386 بر اساس پایگاه گزارش های استنادی نشریه های فارسی پایگاه استنادی علوم جهان اسلام مقایسه می شود. همچنین، شاخص هایی همچون تعداد خود - استنادی نویسنده، درصد خود - استنادی نویسنده، میزان مقاله های دارای خود - استنادی نویسنده، همچنین نوع مدرک خود استناد شده در هر نشریه، عمر خود - استنادی در هر نشریه و نرخ خود - استنادی مجله و ضریب تاثیر نشریه ها قبل و پس از حذف خود - استنادی و عملکرد مجله ها پس از حذف خود - استنادی محاسبه شده است. نتایج نشان داد میزان خود - استنادی در دو نشریه در سال های مورد بررسی نسبتا پایین است. در کل، فصلنامه کتابداری و اطلاع رسانی نسبت به فصلنامه کتاب، خود - استنادی نویسنده بیشتری دارد اما در مورد خود - استنادی مجله تا سال 1385 فصلنامه کتاب نرخ خود - استنادی بالاتری را نشان می دهد. این میزان در سال 1386 برای فصلنامه کتابداری و اطلاع رسانی نسبت به فصلنامه کتاب بیشتر است. از دیگر نتایج پژوهش این است که خود - استنادی باعث افزایش ضریب تاثیر شده و رتبه مجله پس از حذف خود - استنادی تغییر می کند.

این مطالعه با هدف بررسی وضعیت انتشارات علمی مجله فضای جغرافیایی در سال های 1389-1393 با رویکرد علم سنجی انجام شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که مجله فضای جغرافیایی در پنج سال مورد بررسی 223 مقاله به چاپ رسانده است که از این تعداد حدود 86 درصد مقالات به صورت چندنویسندگی انجام گرفته و بیانگر آن است که روابط هم تالیفی در میان نویسندگان مجله به وفور یافت می شود و شاخص درجه همکاری در سال های مختلف نیز این مساله را تایید می نماید. همچنین میانگین شاخص همکاری در هر مدرک 2.5 بوده است. به بیان دیگر در هر مدرک بیش از دو نفر با هم همکاری دارند. 57 درصد از همکاران نویسندگان از دانشگاه های مختلف بوده و این مساله بیانگر عدم مشارکت گروهی بین دانشگاهی نویسندگان این مجله است. نویسندگان دانشگاه تبریز 20 درصد از مقالات این مجله را تولید نمودند.

هدف: هدف از پژوهش حاضر، تعیین وضعیت مقالات اعضای هیئت علمی دانشگاه تهران بوده است که میان سال های 1385 تا 1390 در پایگاه استنادی علوم جهان اسلام نمایه شده اند. روش شناسی: این پژوهش از نوع کاربردی بوده و با روش تحلیل استنادی که ازجمله روش های علم سنجی است، انجام شده است. یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهند از کل 1640 نفر عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، 1237 نفر، 12477 عنوان مقاله در این پایگاه داشته اند. تعداد استناد به مقالات بسیار کم و به میزان 341 استناد بوده است. پردیس کشاورزی و منابع طبیعی بیشترین میزان مقاله و بیشترین درصد استناد را در این پایگاه داشته است. رشد تولید مقالات از سال 1385 تا 1389 به صورت صعودی بوده، تنها در سال 1390 با افت کم مقاله نسبت به سال 1389 مواجه شده است؛ رشد استنادها نیز در این مدت، روندی نزولی را طی کرده است. محمدرضا بی همتا، عضو هیئت علمی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی، بیشترین تعداد مقاله و علی اکبر صبوری، عضو هیئت علمی مرکز تحقیقات بیوشیمی و بیوفیزیک، بیشترین استناد را در این پایگاه دریافت کرده اند. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان دادند که برخی از اعضای علمی در دوره مورد نظر فاقد تولیدات علمی نمایه شده در پایگاه استنادی علوم جهان اسلام بوده اند.

هدف: مجلات علمی زمینه ساز شکل گیری و توسعه ی شبکه ی ارتباطی پژوهشگران دانشگاه ها و مؤسسات آموزشی و پژوهشی مختلف است. پژوهش حاضر بر آن است که میزان تحقق این هدف را بر اساس شاخص خودانتشاری سازمانی و اعضای هیئت تحریریه در مجلات برتر پایگاه علوم استنادی جهان اسلام مطالعه نماید. روش شناسی: این پژوهش از نوع مطالعات علم سنجی است که با روش پیمایشی انجام شده است. جامعه ی پژوهش شامل 7 مجله ی برتر نمایه شده در پایگاه علوم استنادی جهان اسلام در بازه ی زمانی 1390-1394 است. برای گردآوری داده ها از سیاهه ی وارسی استفاده شد. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که نرخ خودانتشاری اعضای هیئت تحریریه در مجلات مورد بررسی برابر 12. 33 درصد است. مجله زمین شناسی کاربردی پیشرفته با نرخ خودانتشاری اعضای هیئت تحریریه 95. 20 درصد جایگاه نخست را دارد. بالاترین نرخ خودانتشاری سازمانی به مجله ی تحقیقات دامپزشکی با 33. 9 درصد اختصاص دارد. همچنین میان خودانتشاری سازمانی و کیفیت مجلات همبستگی منفی قوی وجود دارد. نتیجه گیری: الگوهای مختلف خودانتشاری می تواند به عنوان شاخصی برای سنجش و ارزشیابی تولیدات علمی کشورها، دانشگاه ها و مؤسسات آموزشی و پژوهشی، پژوهشگران و مجلات استفاده شود.

هدف این پژوهش ارزیابی معیارهای گزینش مجله در پایگاه گزارش های استنادی نشریات فارسی (جی.جی.سی.آر.) مرکز منطقه ای اطلاع رسانی علوم و فناوری است، که این ارزیابی با معیارهای موجود در موسسه علمی تامسون موسوم به (آی.اس.آی) سنجیده خواهد شد. در این پژوهش، از روش پیماشی و ارزیابانه استفاده شده است که ابزار گردآوری اطلاعات در آن، یک سیاهه وارسی مشتمل بر یک معیار کلی با 4 مولفه است، همچنین به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار اکسل استفاده شده است. یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که در بخش ارزیابی مجله ها، پایگاه پی.جی.سی.آر، 75/117 امتیاز کسب کرده است. بدین معنی که این پایگاه، 20/89 درصد از این شاخص ها را رعایت می کند.